Sandman. Przebudzenie. Tom 10

Neil Gaiman

Urodzony w 1960 roku w Portchester w Anglii, Neil Gaiman jest autorem wielu książek i komiksów. Jak dotąd jego najobszerniejszym dziełem jest dziesięć tomów SANDMANA, serii komiksowej wielokrotnie nagradzanej w Australii, Brazylii, Anglii, Finlandii, Niemczech, Włoszech, Norwegii, Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i kilku innych krajach, których w tej chwili nie potrafi sobie przypomnieć. Gaiman pisze też powieści: Nigdziebądź (która rozpoczęła swój żywot jako serial telewizyjny, a stała się wielkim przebojem kinowym), Gwiezdny pył (zdobywca nagrody Mythopoetic dla najlepszej powieści fantasy roku 1999), Amerykańscy bogowie (uhonorowana nagrodami Hugo, Nebula, Brama Stokera) czy ostatnia – Chłopaki Anansiego. Wiele opowiadań Gaimana zebrano w książce Dym i lustra. W swoim dorobku komiksowym najbardziej ceni Mister Puncha. Ma dokładnie troje dzieci, mniej więcej siedem kotów oraz dom, który chce zostać Gormenghastem, kiedy dorośnie. Zazwyczaj przydałoby mu się strzyżenie, obecnie także golenie.

Seria SANDMAN

„Sandman” - dzieło, uznawane za opus magnum w dorobku Neila Gaimana. Sen, Sandman, Piaskun czy też Morfeusz – oto imiona Władcy Krainy Snów, głównego bohatera kultowego komiksu. Wartość tej opowieści przejawia się w zadziwiającym światotwórstwie, gdzie realizm łączy się z fantastyką, prawda z iluzją, a jawa ze snem. Warstwa słowna dzieła wybrzmiewa w pełni dzięki stronie wizualnej, w której malarstwo zestawiono z grafiką, a fotorealistyczne szkice z impresjonistycznymi autorstwa takich artystów, jak Sam Kieth, Mike Dringenberg, czy Dave McKean. „Sandman” stanowi wyraz intertekstualnej gry kulturowych znaczeń, dzięki czemu opowieść można poznawać bez końca, wciąż na nowo.

W sprzedaży znajduje się 10 tomów serii głównej oraz 4 albumy rozbudowujące świat Sandmana – „Śmierć”, „Senni łowcy”, Sandman – Uwertura” oraz „Sandman – Noce nieskończone”.

Ostatni tom bestsellerowej sagi fantastyczno-obyczajowej o Władcy Snów Sandmanie.

„Gaiman w Sandmanie chciał osiągnąć coś więcej: wykorzystać swój komiksowy mit do rozbudowania, modyfikowania i pogłębiania klasycznych legend mitologicznych i historycznych. Z jednej strony podejście to może wydawać się kolejną zgrabną, postmodernistyczną sztuczką, sięganiem po stare mity greckie i skandynawskie, europejskie, azjatyckie i islamskie ludowe opowieści oraz scenariusze wzięte z Dantego, Blake’a, Miltona i Dorego i łączenie ich z elementami dwudziestowiecznych komiksów i horrorów. Jednak Gaimanowi manewr ten się udał – i to na jego własnych warunkach. Historie o Nieskończonych – Śmierci, Rozpaczy, Malignie, Pożądaniu, Zniszczeniu i Losie, tworzących rodzinę Snu – trafiały do czytelników zarówno jako fantazje, jak i cudowne apokryfy. Jasne, widać w nich podejście nowoczesne – humor wynikający z umieszczenia w jednym świecie bóstw i postaci komiksowych, które łączą podobne dylematy. Jednocześnie jednak czytelnik czuł się, jakby odkrył ponadczasową skarbnicę fascynujących, zapomnianych legend i tajemnic: zaginione woluminy wyjaśniające, czemu tak wielu różnych ludzi zawarło w najróżniejszych historiach podobne elementy i konstrukcje. W swych (częstych) najlepszych momentach Sandman był jak tajemna historia podświadomości: panorama ujawniająca wiele ukrytych więzi, łączących bogów i diabły, potworów i ludzi, żywych i zmarłych, a także zwiewne sny i mroczne lęki, z których powstają i którymi żywią się istoty mityczne” – napisał we wstępie do albumu Mikal Gilmore, pisarz i publicysta magazynu „Rolling Stone”.